Friehr is mr in tere Welt net sou weit remkoumme wi heint. Na kut, tomols sen ti Leit aa in alle Welt auskewanet, wenn ‘s Nout hat khoot, owr wenn se emuot Fuß kfasst houn, noch woar ne ‘s Nochpeschtuorf aa scho weit wek. Ketroffe hot mr sich tomols owr aa, we mr koar iwe siwe Hotr af ‘n Wochemoat kfoahn is.
Wal tes woa jo sou, taß am als voun ten owr selln meh kewochse is, wi wos mr selwr kepraucht hot. Tes houn Hingl, Käns, Katsche, Wutzerje owr a en Kaul owr e Kuh kennt ksei. Noch hot a te Koate mouniches nuch herkeewe, wos mr liewer vekaaft hot, nuo taß es net teham zuground keht.
Noch is halt in alle Herrkoutts frieh aufkstane wuon, taß wenn tes a te Soundok is, owr net te kanz Took traufkeht. Me hot eikspannt, owr wenn sich tes net kelouhnt hot, hot mr ‘n schwoatze Kuorp voull Riewe af ‘n Koupp ketrooche, vleicht a nuch ‘n Zeecher af ‘n Oarm kenumme owr ‘n Demischou mit Wei zun vekaawe, noch is mr louskange, taß mr a nuch ‘n kude Platz kricht, taß mr sei Sach kschwint kounn vekaaf, net taß mr ‘sch vleicht a nuch widr muß mit ham nehm.
Ougezouche hat mr sich net kanz soundoksich, owr ‘s woa scho voun ten Wetoksiche etwos pessesch, e schener Jupl, e pesser Koupptuch halt. Pa de Männer woa tes net sou aachescheinlich, owr pa tene Weipspeldr hot mei Kroußmoudr kleich kewesst, wu es se hekoumme. Noch hot mr sich uneweks in de Stodt oun de Feldweg ketroffe, noch hot ‘s kennt khaas: „Ku‘ Muorjet, Woos! Ihr seit aus Kschnaarat, net woahr?“ – Noch hot ti Fraa vleicht keantwuot: „Ja, ku‘ Muorjet! Un Ihr kemmt aus Seike.“
Ti Weiwr houn noch kleich ‘n Tischkuoscht oukfankt, wi wenn se sich scho als klane Mäderje kekennt häde. To hot mr pal a anen Leit kfoune, ti wos aus ten Tuorf voun am in ten anen niekheit houn, noch hot mr als a etwos Neies efoahn, wos mr teham hot kennt weidrvezähl. Noch hot mr a tene Leit Poust kscheckt, me hot se loss kriss.
To houn ich als vewunet nuo zukhuoricht, noch houn ich e mol mei Kroußmoudr kfrächt, wisou un voun wu es se ti vile Leit kennt. To hot se misst lach, un hot mr ksocht, taß se ti Leit net kennt, owr si sjeht, wie es ihre Jupl kenäht is, wi lang ihre Reck sen, wie ihre Patschker kstreckt un kemirkt sen, un iwehaupt, wie ihre Kouptichl in de Fale keleecht un wie es se kepoune sen. So waas se a, voun wu es se koumme.
Ti Schwowe houn sich also tomols scho voun weidn he kekennt, si houn wouhl henenooch a une sich trie kelacht, taß ti Leit net emol ouständich teitsch kenne, wal si sooche zu „Pouhne“ „Pun“. Tomols houn ich iwe sou lustiche Kschichte aa nuch misst lach.
Heint täd ich mr tes touch oarich winsch, taß mr enant – mir Schwowe – täde ekenn, we mr uns af tene Feldweg owr af tere Autobahn af ‘n Rastplatz emuot treffe. Wie a immer, me khjen zoumm. Noch aa, wenn heintsetooks ti Uneschit nuch kreßer sen, wi ti Frooch, wie es mr sei Tichl pent.
E Problem pei uns is, taß une uns ti Gemeinschaft fehlt, te Zusammenhalt. Friehr hat mr kan Plick iwe ten eichene Hotr naus, owr me hot kewesst, tass es ten Feldwek entlang nuch Tirwr kit, wu aa nuch teitsch keret wjet, wenn tie a „Pun“ zu tene „Pouhne“ sooche. In tene vekangene treihunet Joah too in Ungan se mr enant net vil nächeder koumme.
Heint hou mr tes Internet un Plattforme, wu mr sich virtuell kennt ketreff, wos krootsou e Pekenntnis wär, wi sei Trocht ouzuzieche, noch kennt mr sich voun weidn her kroot sou erkenn. Unse Sproch is nuch immer net kanz opkstuorwe, tes haaßt, taß we mr sche täde iep, noch häde me sche widr fier uns, noch kennde mr une uns iwe tene kelach, ti wos „Pun“ zu tene „Pouhne“ sooche – un a anescht rem. Me täde tes jo wess, taß mr – wenn ‘s a Uneschit kit, touch zoummkhern.
Wal ‘s mächt touch ewos aus, voun wu es mr hekemmt, wos voun am ti Vekangeheit is. Ti Zeit kounn modern ksei, me muß a nimmi in de Trocht af ‘n Wochemoat keh, owr op mr tes well owr net, en Optruck voun tere Kschichte trooche mr in uns: Mouniches Kwantsach wert mr nie net kennt auskeziech – un tes is koa net schlimm. Me kenne nuch immer unsen Week tuorich te Zeit kfenn, un vleicht a nuch zu e Kemeinschaft kewer. Tes wär schee! Net woahr.